کتاب همسایه من توتورو

کتاب همسایه ی من؛ توتورو، داستان و طراحی ها: هایائو میازاکی، اثر سوگیکو کوبو است با ترجمه ی سپیده رستمی و چاپ انتشارات پریان.

شخصیت اصلی کتاب حاضر سانسوکی نام دارد. او به همراه پدر و خواهرش به مکانی جدید در یک روستا نقل مکان می کنند تا به مادر بیمارشان نزدیک باشند. خواهر 4 ساله ساتسوکی به نام «می» یاد می گیرد، بدون مادرش که در بیمارستان بستری است، چگونه زندگی کند. می در یک بعد از ظهر، موجودی بامزه را دنبال می کند و ناگهان وارد دنیای عجیب و غریب توتورو می شود. ساتسوکی در مدرسه است و وقتی متوجه این موضوع می شود به دنبال خواهرش می گردد و در این راه از دوستان خود کمک می گیرد…

ساتسوکی و می مشتاق رفتن بودند و از سوار شدن پشت وانت هیجان زده. عمو فوجیاما گفت: «به نظرم مشکلی پیش نمی آد. بپرید بالا. جلو جا نیست.»

تاتسو گفت: «جاشون خوبه.»

خاله کیوکو همیشه زبان تندی داشت. اما امروز از همیشه بدتر بود چون نگران بود.

پرید به تاتسو: «باورم نمی شه داری اجازه می دی اون پشت سوار شن! اگه پلیس ببیندتون کشان کشان می بردتون و جریمه تون می کنه. حالا شما دو تا گوش کنید.» برگشت سمت ساتسوکی و می. «مثل احمقا سرتون رو بیرون نبرید. اگه نمی خواهید بیفتید زندان جلو چشم نباشید. روشنه؟»

دل ساتسوکی مثل سیر و سرکه می جوشید که مبادا خاله کیوکو مجبورشان کند با قطار بروند. وقتی که او و می سوار وانت می شدند و زیر میز می رفتند قلبش تندتند می زد.

اما دلیلی نداشت که بترسد، تاتسو استاد دانشگاه بود و گزارش های طولانی می نوشت. به قول ساتسوکی «پر از کلمه». اما در مقایسه با خاله کیوکو خیلی ساکت بود. دوباره گفت: «مشکلی پیش نمی آد.» و عمو فوجیاما هم گفت: «مشکلی پیش نمی آد.» وانت با ساتسوکی و می، که پشتش قایم شده بودند، از حیاط خارج شد.

پت تپ تپ، پت پت، تتق تق.

اوایل که یاسوکو مریض شده بود، خاله کیوکو به پدرش گفته بود: «اگه بیشتر مراقب زنت بودی الان توی بیمارستان نبود.»

ساتسوکی که صداش را شنیده بود با خودش فکر کرد، خیلی احمقانه ست. بابا ما رو دوست داره و مراقبمونه. مامان به خاطر باکتری سل این مریضی رو گرفت. همین. تقصیر بابا نبود. ازت خوشم نمی آد، خاله کیوکو. بله. اصلا هم خوشم نمی آد.

ساتسوکی نگاهی دیگر به جاده انداخت. خاله اش جایی زیر آسمان آبی ایستاده بود. زبانش را تا آن جا که می توانست بیرون آورد. بعد هم سرش را برگرداند و خندید.

«هاها! درخت های بزرگ! درخت های قشنگ، قشنگ قشنگ!»