روزهاي فاطمه/ صفايي حائري

روزهاي فاطمه/ صفايي حائري

شرحی بر خطبه فدک

بخشی از نوشتار کتاب:

حضرت در خطبه به معرفی خود می پردازند و از نسبت خویش با رسول (ص) چنین می گویند:
” أيهَا النَّاسُ اعْلَمُوا أَنِّي فَاطِمَةً وَأَبِي مُحَمَّدٌ، أَقُولُ عَوْداً وَ بَدءا ولا أقول ما أقول غلطاً وَلا أَفْعَلُ مَا أَفْعَلُ شَطَطًا”.

می فرمایند من فاطمه (س) و پدرم محمد (ص) است و این حرف را نه یک بار که مکرر و مستمر می گویم اگر سخنی می گویم اشتباه نیست و اگر امروز اقدامی کرده ام و این گونه ایستاده ام پراکنده کاری نیست.
نکته قابل تأمل در بیان حضرت و سؤال اساسی این است که آیا فاطمه (س) این قدر مجهول مانده است که نیاز به معرفی دارد؟
کسی که همه کودکی اش را دیده اند. بچه هایش را بر دوش رسول (ص) مشاهده کرده اند، نیاز به معرفی دارد؟
پس مشکل جای دیگری است، صحبت از فراموشی و انکاری است که شکل گرفته و حقوقی که از ایشان گرفته شده . سخن از این است که چگونه و با دقت و نقشه های
حساب شده علی (ع) را بستند و امکانات مالی او را گرفتند و یارانش را هم کشتند به خاطر همین فاطمه (س)، قدم به قدم عنایات رسول را مطرح میکنند، از نسبت خود و علی (ع) با رسول (ص) میگویند و وقتی هم که محرومیت و تنهایی آدمها را مطرح میکنند از نجات اینها توسط رسول و
شجاعت علی (ع) و قرب او به رسول (ص) می گویند.

حضرت از رسول (ص) میگویند که چطور رنج و سختی و گرفتاری شما رنج اوست و برایش سنگین ” عَزیزٌ عَلَيْهِ مَا عنتم”.
و اینکه با چه محبت و اشتیاقی نسبت به شما برای شما آمده است: ” حریص علیکم”.
و اینکه نسبت به آنهایی که گامی برداشته اند و روی آورده اند رؤوف است و مهربان
” بالمؤمنين رءوف رحيم”.
در روایت آمده جوانی بود هر روز قبل از این که کار خودش را شروع کند به مسجد میآمد و نگاهی به رسول خدا می کرد و میرفت .حضرت او را می شناختند. وقتی می آمد. سر خود را بلند میکردند تا جوان ایشان را ببیند و چشمش را از ایشان پر کند یک روز جوان آمد نگاهی کرد و رفت و دوباره برگشت حضرت صدایش زدند و پرسیدند که چه شد دوباره برگشتی؟ جوان :گفت رفتم دلم تاب نیاورد و اشتیاق شما را داشت. آمدم تا چشمم را بیشتر از شما پر کنم. رسول خدا دعایش کردند جوان رفت و مدتی نیامد. حضرت از جوان پرسیدند گفتند مرد خوبی بوده و فوت کرده است. الّا اینکه بخّاذ بوده.
رسول الله فرمودند او انقدر از عشق من چشم و دلش پر شده بود که حتی اگر کنیز میفروخته، نجات پیدا کرده است