ریحانه خدا 2 (بانو اجازه)

از همان ابتدا هم باید به سراغ تو می آمدم.
ضرر کرده ام بانو!
تباه شده ام مادر!
اما می دانم از امروز
که دو زانو در مکتب تو نشسته ام
لحظه لحظه عمرم
پله پله صعود است تا آسمان.
آن که دل به مکتب تو می دهد
سرمایه های از دست رفته اش باز می گردد
و تمام خسران های او
سودهای مضاعف می شود.
آن مسلخ هایی که عمر مرا تاراج کردند
نقد عمرم را در قمار نیرنگ های خویش بردند
و دل جوانم را پیر کردند
و سرانجام چونان مرده ای متحرک رهایم کردند.
طلا کردن مس، هنر نیست
مهارتی است آموختنی.
اما تو، عمر رفته را باز می گردانی
و پیر، جوان می کنی
و مرده را حیات می بخشی.
اینها هنرهایی است که تنها
در کیمیا خانه مکتب تو یافت می شود.