توضیحات
منظومه ی تبعیض( داستان نوجوان پاکستانی)
تبعیض همه جا هست و حد و مرزی نمی شناسد و تک تک ما از خانواده ای که در آن زاده شده ایم و رشد یافتیم تا جامعه و مدرسه و محل کارمان، به نحوی آن را تجربه کرده ایم. از اختصاصی کردن رنگ صورتی برای دخترها و آبی برای پسرها گرفته تا توجه معلمان، کارفرماها و مدیران به افرادی خاص، از محبت بیش ازحد برخی والدین به دختر یا پسرشان نسبت به فرزندان دیگرشان تا احساس خانم ها نسبت به فضای کم اختصاص یافته ی اتوبوس برای بانوان، همه و همه احساساتی است که گاهی آن را تبعیض می پنداریم و گمان می کنیم که در حقمان جفا شده است و کسی توجهی به ما ندارد. درباره ی اینکه این تجربه ها چه قدر در مفهوم تبعیض میگنجند یا اصلاً درست است که به آنها تبعیض بگوییم یا نه، کاری ندارم، ولی بی شک هر مفهومی یک تعریف منحصربه فردی برای خود دارد و آن این است: تبعیض یعنی اختصاص دادن امکاناتی خاص به افرادی خاص و برتری دادن گروهی بر گروه دیگر توسط یک قدرت مشخص! و بهترین مثال برای این تعریف، تبعیض ها ی نژادی و هویتی است و پیشنهاد می کنم بعد از خواندن این مطلب، سری به گوگل بزنید و در این باره جستجو کنید تا دریابید اعمال تبعیض آن هم در سطحی بالاتر، چه پیامدهایی را برای بشر به دنبال دارد.
حالا برگردید و از ابتدا آنچه را که پیرامون تبعیض و مصداق هایش در زندگی روزمره مان گفتم، بخوانید یا در ذهنتان همه ی مواقعی را که احساس کردید مورد تبعیض قرار گرفته اید، مرور کنید و ببینید آیا با تعریف اصلی آن مطابقت دارند یا نه؟! پس نکته اینجاست که تبعیض بیشتر از هر چیزی، یک نوع احساس است که درست یا غلط و در موقعیت های گوناگون، به ما دست میدهد و گاهی تلاش می کنیم آن را رفع کنیم و گاهی نادیده اش می گیریم.
البته در مقابل تبعیض چه چیزی وجود دارد؟ عدالت! کلمه ای پرطمطراق اما کم کاربرد که برخی اوقات به دست فراموشی سپرده می شود و گاهی چنان رعایت میشود که خود منجر به ایجاد تبعیضی دیگر میگردد
کتاب منظومه تبعیض درباره عمر علی پسر نوجوان 12 ساله‌ای است که در یکی از روستاهای پاکستان زندگی می‌کند. روزهای آخر تابستان است و او که توانسته بورسیه تحصیلی یکی از بهترین مدارس پاکستان به نام غالب را کسب کند از اینکه باید مادرش، دوستانش و اهالی روستا را ترک کند احساس غمگینی دارد اما او می‌داند که رفتن به این مدرسه می‌تواند سرنوشتش را به‌عنوان پسر یک خدمتکار برای همیشه عوض کند. او تبدیل به‌افتخار مادرش و تمام اهالی روستا شده و سطح انتظارات از او بالا رفته است. عمر پسر بلندپروازی است. او عاشق فوتبال و نجوم است و از درس هنر چیز زیادی نمی‌داند. مشتاق است که با رفتن به مدرسه غالب این علایقش را دنبال کند. زمانی‌که به مدرسه غالب می‌رود تمام تصوراتش از مدرسه تغییر می‌کند. مدرسه متعلق به طبقات مرفه جامعه پاکستان است و عمر و دیگر بچه‌های بورسیه‌ایی برعکس بچه‌های ثروتمند که با پول شهریه وارد مدرسه شده‌اند، باید تلاش کنند که بهترین نمرات را بگیرند تا اجازه ادامه تحصیل را داشته باشند. چیزی که عمر به‌زودی متوجه میشود این است که شرایط متفاوتی برای بچه‌های بورسیه در نظر گرفته شده است، شرایطی مانند اینکه بچه‌های بورسیه‌ای حق شرکت در کلاس‌های فوق‌برنامه مانند فوتبال و نجوم را ندارند؛ باید کارهای خدماتی مانند کار در آشپزخانه، تمیز کردن سالن و غیره را انجام بدهند و از آن طرف بهترین نمرات را هم کسب کنند. رفتار بد بچه‌های ثروتمند و رفتار تبعیض‌آمیز مسئولان مدرسه عمر را آزار میدهد. عمر احساس تنهایی می‌کند و تنها معلم هنر است که او را درک می‌کند. عمر برای فرار از استرس به هنر کولاژ روی می‌آورد و شبانه‌روز درس می‌خواند اما هرچه بیشتر تلاش می‌کند کمتر به نتیجه دلخواه می‌رسد تا جایی‌که در آستانه اخراج از مدرسه قرار می‌گیرد. آیا او می‌تواند همچنان بورسیه مدرسه را حفظ کند و خطر اخراج را از سر بگذراند؟…
توضیحات تکمیلی
| عنوان کتاب | |
|---|---|
| ناشر | |
| مولف | |
| مترجم | |
| قطع | |
| تعداد صفحات | |
| نوبت چاپ | |
| سال چاپ | |
| قیمت | 1900000 ریال |
| شابک |
