من امام علی(ع) را دوست دارم.
الگوهای شرقی و غربی، امروزه کودکان ما را در محاصره خود قرار داده اند. این الگوهای ساختگی و افسانه ای که با جذاب ترین و اثربخش ترین روش های علمی و فنی به خانه های ما وارد شده اند، دل و جان فرزندان مان را تسخیر کرده و ذائقۀ روانی آن ها را تحت تأثیر خویش قرار داده اند. قاب شیشه ای که از درون آن کودکان ما به تماشای فیلم ها، بازی های رایانه ای و اطلاعات انبوه اینترنتی می نشینند، می تواند دل و جان فرزندان ما را وام دار خود کند. در چنین هجمه همه جانبه ای، لازم است طرحی نو در انداخت و قبل از آن که گمراهان به دنیای کودکان وارد شوند، چشمه های جوشان معنویت و احساس خوش همراهی با امام معصوم را در وجودشان نشاند.
با داشتن پیشوایانی کامل و اسوه هایی جامع برای یک زندگی سراسر موفقیت و آرامش، نیازی به الگوهای کاذب و نمادین نیست؛ به شرط آن که نسل نو، امام و پدران معنوی خود را به نیکی بشناسند و ارتباط عاطفی شایسته را تشکیل دهند.نشر جمال مجموعه ای به نام من اهل بیت را دوست دارم راچاپ و منتشر کرده است…
برشی از کتاب
حضرت علی ، چه در زمان حکومتش و چه قبل از آن به فقیران بسیار کمک میکرد. او نیمه شب در خانه ی تهی دستان میرفت و به آنان غذا می داد.امام ،یتیمان را دوست داشت و دلش نمیخواست آنها ناراحت باشند.
او می فرمود: «من، پدر یتیمان هستم.» امام برای شاد کردن یتیمان گاهی با آنها هم بازی میشد.
روزی برای آن بزرگوار مقدار زیادی عسل آوردند. امام دستور داد که همه ی یتیمان را در یک جا جمع کنند. بعد امام در میان یتیمان نشست و به هر یک مقداری عسل داد.
امام مثل یک پدر مهربان، یتیمان را نوازش میکرد و عسل در دهان آنها میگذاشت. رفتار امام با یتیمان آن قدر مهربانانه بود که بعضی از مردم با خود می گفتند: «ای کاش ما هم یتیم بودیم!